Het concept “anonieme functies” mag je als optioneel materiaal beschouwen: anonieme functies worden niet vaak gebruikt en zijn nooit nodig. Maar om het verhaal over functies compleet te krijgen, bediscussieer ik ze hier.

Python staat het toe om functies te creëren die geen naam hebben. De functie kan aan een variabele toegekend worden, en je kunt die variabele dan gebruiken alsof het een functie is. Je gebruikt hiervoor de volgende syntax:

lambda <parameters>: <actie>

lambda is een gereserveerd woord. <parameters> is een serie parameter namen, van elkaar gescheiden middels komma’s als er meer dan één is. <actie> is één commando. De anonieme functie heeft geen return, maar de waarde van <actie> wordt gebruikt als retourwaarde.

Bijvoorbeeld, de volgende code creëert een anonieme functie die het kwadraat van de parameter berekent. De functie wordt toegekend aan de variabele f. f kan dan worden gebruikt als functie om de kwadraten van getallen te berekenen.

f = lambda x: x*x
print( f(12) )

Deze code is exact gelijk aan de volgende code:

def f( x ):
    return x*x
print( f(12) )

Dus anonieme functies zijn niet anders dan reguliere functies, maar beperkter aangezien ze slechts kunnen bestaan uit een enkele regel code. Waarom worden ze dan door Python ondersteund? Er is heel wat gedebatteerd onder de mensen die Python ontwikkelen over de vraag of lambda in de taal moet blijven. Het is ooit opgenomen in Python omdat het ook zit in andere talen, specifieke in functionele programmeertalen als Lisp en Haskell, die bestaan bij gratie van het concept van anonieme functies. Maar lambda in Python is lang niet zo krachtig als lambda in die andere talen, en, zoals ik liet zien, eigenlijk overbodig. De voornaamste reden dat het nog steeds in Python zit is als restant van het verleden en het belang dat de voorstanders van het gereserveerde woord eraan hechten.

Af en toe hebben anonieme functies nut, omdat ze een programma iets beter leesbaar kunnen maken. Ik toon hiervan een voorbeeld in hoofdstuk 13¹.