Deze appendix bevat een overzicht van verschillen tussen Python 2 en Python 3, voor zover gerelateerd aan de inhoud van dit boek en voor zover ik ervan weet. Je kunt deze appendix negeren als je alleen Python 3 gaat gebruiken.
De delingsoperator (/) werkt in Python 2 anders dan in Python 3. In Python 3 wordt automatisch aangenomen dat als je een deling maakt, je floats moet gebruiken, en de deling neemt aan dat de getallen die gebruikt worden floats zijn, en levert altijd een float op als uitkomst. In Python 2 wordt aangenomen dat de uitkomst van de deling van het type is dat het “meest gedetailleerd” is van de getallen die erbij betrokken zijn, dat wil zeggen, als je twee getallen deelt en één ervan is een float, dan is de uitkomst van een deling ook een float. Maar als je twee integers deelt, is de uitkomst een integer (decimalen die mathematisch gezien er zouden moeten zijn worden weggelaten). Python 2 werkt op dit gebied zoals de meeste programmeertalen doen, maar zoals Python 3 werkt is meer intuïtief en leidt tot minder fouten.
In Python 3 zijn print en exec niet langer gereserveerde woorden;
het zijn nu functies. True, False, None en nonlocal zijn nu
echter wel gereserveerde woorden.
Een klein verschil tussen Python 2 en Python 3 is dat als je de type()
functie gebruikt, Python 3 het woord class toont, waar Python 2 het
woord type toont. De reden is dat in Python 3 alle types
geïmplementeerd zijn als classes.
De format() functie was in latere versies van Python 2
geïmplementeerd, maar bestond niet in de eerdere versies. In plaats
daarvan werd een formatteerstijl ondersteund die “percentage-codes”
gebruikt, zoals ook gebruikt wordt in talen zoals C++. Dit werd direct
ondersteund door de print() functie, en bleef onderdeel van de
print() functie zelfs nadat format() toegevoegd was (om redenen van
compatibiliteit). Het gevolg is dat in de meeste Python 2 programma’s,
zelfs de programma’s die in een recente versie van Python 2 zijn
geschreven, deze oudere manier van formatteren gebruikt wordt. De oudere
aanpak wordt niet langer door Python 3 ondersteund. Overigens is het
gebruik van haakjes bij de print() functie niet nodig voor Python 2,
maar verplicht voor Python 3.
In Python 3 is de range() functie een iterator (zie hoofdstuk
241).
Dit betekent dat het erg weinig geheugen gebruikt: het onthoudt alleen
het laatst gegenereerde getal, de stapgrootte, en de limiet die bereikt
moet worden. In Python 2 is range() anders geïmplementeerd: het
produceert alle getallen in één keer in het geheugen. Dit betekent dat
een statement als range(1000000000) in Python 2 zoveel geheugen nodig
heeft dat je programma zou kunnen vastlopen. Dat gebeurt niet bij Python
range() niet te gebruiken
voor meer dan tienduizend getallen of zo, terwijl in Python 3 er geen
restricties zijn.In Python 2 zijn string manipulaties methodes die opgenomen zijn in de
string module, en die je gewoonlijk aanroept door de module te
importen en de methodes te gebruiken via de string.<methode>() syntax.
Zulke aanroepen zijn niet langer nodig in Python 3.
In Python 2 geeft het sorteren van een list met een mengelmoes van data
types een runtime error. De sort() functie ondersteunt ook een
argument cmp=<functie>, dat je toestaat een functie op te geven die
twee elementen met elkaar vergelijkt. Deze functie bestaat niet langer
in Python 3, maar je kunt de key parameter voor hetzelfde doel
gebruiken. In de Python module functools is een functie
cmp_to_key() opgenomen die een oude-stijl cmp specificatie in een
nieuwe-stijl key specificatie wijzigt.
In Python 2 retourneren de dictionary methodes keys(), values(), en
items() een list in plaats van een iterator. Python 2 ondersteunt ook
een methode has_key() die je kunt gebruiken om te controleren of een
key in de dictionary zit, maar deze methode is verwijderd uit Python 3.
Python 2 ondersteunt sets niet als een basis-data structuur. Je moet de
sets module importeren om ze te gebruiken. Je creëert bovendien een
set met de Set() methode, en niet de set() functie. Om een set met
elementen te creëren, is in Python 2 de enige manier om de elementen als
een list mee te geven aan de Set() methode.
De structuur van exceptions is gewijzigd tussen Python 2 en Python 3.
Specifiek is de exception IOError tot een alias gemaakt van de
OSError exception, omdat het nogal lastig was om te onderscheiden
welke specifieke problemen ieder van deze onderschept.
Python 2 ondersteunt Unicode niet, maar Python 3 is erop gebaseerd. Python 3 strings zijn Unicode strings. Je merkt geen verschil zolang al je strings alleen ASCII tekens bevatten, maar Python 2 strings kunnen problemen krijgen als Unicode tekens in de strings gebracht worden. Python 3 ondersteunt ook Unicode in namen voor variabelen, functies, classes, en methodes, wat Python 2 niet toestaat. Ik raad je echter sterk af om in de namen van deze entiteiten tekens op te nemen die geen ASCII zijn.
Python 2 heeft geen byte strings. Die heeft Python 2 niet nodig,
aangezien Unicode niet ondersteund wordt. Als je in Python 2 een teken
wilt schrijven waarvan de numerieke waarde 0 is, gebruik je gewoon
chr(0). De read() en write() methodes voor binaire bestanden
gebruiken reguliere strings in Python 2. Dit kan niet met Python 3.
In Python 2 werkt de pickle module op tekstbestanden. Dat kan niet
langer in Python 3, omdat Python 3 Unicode ondersteunt. Pickle bestanden
die met Python 2 gecreëerd zijn, kun je niet inladen in Python 3 en vice
versa.
Python 3 is veel meer gebaseerd op iteratoren en generatoren dan Python 2, wat een hoop voordelen heeft, vooral waar het snelheid en geheugengebruik betreft. Het gevolg is dat er een groot aantal verschillen bestaat tussen Python 2 en Python 3 op dit gebied. Ik heb ze niet allemaal onderzocht, maar hier zijn er een paar:
Iteratoren in Python 2 hebben een next() methode. Die hebben ze niet
langer in Python 3, waar deze methode __next__() heet.
In Python 2 produceert zip() een list in plaats van een iterabele.
De itertools module kent ook een paar verschillen. Bijvoorbeeld, in
Python 2 kent het een functie izip() die een iterabele produceert,
maar omdat in Python 3 zip() dat zelf al doet, is izip() uit
itertools verwijderd.
Naast pickle en itertools is ook urllib flink gewijzigd tussen
Python 2 en Python 3.
De statistics module bestaat niet in Python 2.